در پروژه مسکونی هنگام، واقع در شهر شیراز، بهره‌گیری از پارامترهای معماری غیرفعال به منظور ارتقاء کارایی انرژی ساختمان به‌طور قابل ملاحظه‌ای مورد توجه قرار گرفت. در این پروژه، از عایق‌های حرارتی با ضریب هدایت حرارتی پایین، سایبان‌های بهینه در روی نما، فضاهای سبز در هر واحد مسکونی، و بام سبز جهت کاهش تقاضای انرژی بهره‌برداری شد. علاوه بر هدف کاهش مصرف انرژی، دو هدف مهم دیگر شامل دستیابی به شاخص‌های استاندارد در زمینه نور روز و تامین آسایش حرارتی ساکنین به صورت همزمان دنبال شدند.
این اهداف سه‌گانه با استفاده از نرم‌افزارهای تخصصی و الگوریتم‌های کدنویسی برای بهینه‌سازی چندهدفه، در فرآیند طراحی و ارزیابی قرار گرفتند. نتیجه نهایی نشان داد که با به‌کارگیری این رویکرد، مصرف انرژی ساختمان بیش از ۵۰٪ کاهش یافته است. همچنین، میزان سازگاری حرارتی ساکنین در شرایط طبیعی (بدون نیاز به سیستم‌های سرمایش و گرمایش مکانیکی) از دو ماه در سال به هشت ماه ارتقاء یافته است، که این دستاورد گامی مهم در بهبود عملکرد کلی ساختمان محسوب می‌شود.
علاوه بر این، با طراحی دقیق سایبان‌ها و بهبود فرآیندهای نورپردازی، شاخص‌های نور روز در پروژه به نزدیکی سطح استاندارد رسیدند، و در نتیجه، سطح نور روز کافی و با کیفیت در داخل واحدها تأمین گردید. این نتایج نشان‌دهنده اثربخشی رویکردهای معماری غیرفعال در ارتقاء بهره‌وری انرژی و رفاه ساکنین در پروژه‌های مشابه نیز می‌باشد.
